நீ அழுகின்ற ஒருசொட்டுக் கண்ணீருக்கு
என் உயிரு உருகுதடி; இப்படி
இரவில் அழுது தீர்த்த வருடங்களெல்லாம்
நமக்கு வாழக் கிடைக்காத வாழ்க்கையடி…!

இரவு மூணு மணிக்கும் நாளு மணிக்கும்
சூரியன் வரமாலேயே – பொழுது விடியுதடி;
இரவு பத்தோ-பன்னிரண்டோ ஆனாக்கூட
உன் நினைவில் உயிருருக –
தூக்கமெல்லாம் எங்கோ மறைந்து தொலைக்குதடி!

நீ பேசும் குரல் கேட்க – குவைத்தின்
மாதச் சம்பளத்தில் பாதி குறையுதடி; இடையே
பேசமால் சேர்தனுப்பிய பணத்தில் உயிர்மெல்ல-உயிர்மெல்ல
விலகி ஆயுளைப்பாதியாய் குறைக்குதடி!

தெருவெல்லாம் நடந்து திரிகையில் – உன் நினைவில்
காற்றாய் கரைந்து – நேரங்கள் வருடமாய் நகருதடி;
வீட்டில் வந்து படுக்கையில் விழ்ந்தாலோ
நொடிகளெல்லாம் யுகமாய் காமச்சூட்டில் வேகுதடி!

கைத்தட்டி-வாய்பொத்தி- புலனடக்கி வாழுகையில்
இதற்குத்தான் வழ்கையான்னு
மனசெல்லாம் வலிக்குதடி;
காலமிட்ட சாபமிது ‘பிரிவின் வேதனை’ முற்றிலும் நரகமடி!

நீயும்-நானும் பேசிய கதைகளாயிரம்
நித்தமும் நினைவில் இனிக்குதடி;
நீயழைக்கும் ஒரேவொரு ‘என்னங்க’ கேட்க
வருடங்களிரண்டு கொள்ளுதடி.. கொல்லுதடி!!

நான் உதைத்த உதையின் ‘வலி’
என் தாயின் வயிறறியுமா தெரியலடி;
நம் பிள்ளை உதைக்காமல் வலிக்கும் வலி
அவனைப் பிரிந்தபின் தான் உரைக்குதடி!

அவன் பேசும் பொற்சித்திரம் போல்
கையசைத்துக் கொஞ்சிச் சிரிக்கும் கடவுளோடி;
நீ வயிற்றில் சுமந்த பத்துமாதம் – நான்
மனதில் சுமந்த ‘வாழ்வின் அர்த்தமடி!’

அவன் பிறந்த சேதியை – தொலைபேசியில் கேட்டு
சிரிக்க முடியாமல் அழுதது ‘கொடுமையடி;
அவன் ‘அப்பா!’ என்றழைத்த – முதல் குரலை
நான் தொலைபேசியில் மட்டும் கேட்ட பாவியடி…!!
——————————————————–
வித்யாசாகர்