Tag Archives: பின்னூட்டம்

இந்த உலகம் எதற்காகவோ ஏங்கிக்கொண்டேயிருக்கிறது. எதையோ தேடி தேடி கிடைக்காதுபோகையில் இதுதான் முடிவென கையில் கிடைக்கும் சந்தர்ப்பங்களையெல்லாம் ஒரு சிறுபிள்ளையினைப் போல ஏந்திக்கொண்டு மீண்டும் மீண்டும் வெறும் ரணத்தோடும் தோல்விகளோடும் எங்கோ தான் வென்றிருக்கும் தடத்தின் வழியேகூட பயணிக்க இயலாது மீண்டும் குறுக்கே புகுந்து வேறு புறம் வளைந்து தனக்கான எதையோ ஒன்றை எப்பொழுதிற்குமாய் தேடிக்கொண்டே … Continue reading →

1 ஒரு நிலா செய்து தெருவில் உருட்டிவிடவும் நட்சத்திரங்களை பொருக்கி சட்டைப்பையில் கொட்டிக்கொள்ளவும் பூமியைச் சுருட்டி வீட்டுக் கதவு மூலையில் வைத்துவிடவும் வானத்து முதுகில் ஒரு பெயரெழுதி வைக்கவும் கடலுக்குள் கைவிட்டு ஒரு முத்தெடுத்து உனக்கு மூக்குத்தி மாட்டிவிடவும் கவிதைக்குள் எல்லாமே சாத்தியமாகி விடுகிறது; ஆனாலந்த கவிதை மட்டும் உன்னால் தான் சாத்தியமாகிறது!! —————————————– 2 … Continue reading →

அந்த வீடு அப்படித்தான்  அன்பின் மாயம் நிறைந்தது எங்களின் சிரிப்பெல்லாம் செங்கற்களுள் புதைந்து  அழுகையின் சத்தங்களில்  இறுகி இருந்த வீடு அது.  அந்த வீட்டில் சிவப்பு செம்பருத்தி தலை தாழ்ந்திருந்தாலும் நாங்கள்  தலைநிமிர்ந்து வாழ்ந்தோம் அன்று. இரண்டு மாடுகள் போட்ட  சாணங்களால் கூட வீட்டில் அன்று அடுப்பெரிந்தது, ஊருக்கு பால்கறந்து விற்றுவிட்டு வாங்கிய கையளவு அரிசியில் வாழ்க்கையின் நீதியையும் பாதையையும் காட்டிய வீடு அது,  அந்த வீட்டில்  வெய்யில் என்றால் வரட்டி காயும்  மழை … Continue reading →

உயிரானாய் உயிராகவே இருப்பாய் உயிருள் உயிர்மை ஊட்டுபவளே உயிருள்ளவரை உடனிரு. ஒரு அலைபோல மீண்டும் மீண்டும் ஓயாது வருபவள் நீ அந்த அலை அந்தக் கடலிலிருந்து மெல்ல விலகினால் அந்தக் கடலென்ன ஆகும்? நானென்ன ஆவேன்??? நீ போனால் உயிர்போகும் உயிர் தானே போகட்டும், நீ வந்தால் உயிர் வரும் வாழ்க்கையும் வரும். நீ என்பதுள் … Continue reading →

அடித்தாலும் திட்டினாலும் முண்டம் முண்டமென மண்டையில் குட்டினாலும் அப்பா வீட்டிலிருக்கும் நாட்கள் தான் எங்களுக்கு வசந்தமான நாட்கள்.. அப்பா கையில் அடி வாங்குவது அவ்வப்பொழுது இறந்து பிறப்பதற்கு சமம்.. நம்மை புதிதாகப் பெற்றெடுக்க அனுதினமும் நெஞ்சில் சுமக்கும் அம்மாக்களாகவே நிறைய அப்பாக்களும் இருக்கிறார்கள்.. அப்பா திட்டுகையில் என்றேனும் அப்பா அடிக்கையில் என்றேனும் பாவம் அப்பா என்று … Continue reading →