22 Responses to என் தாத்தாவின் மூக்குக் கண்ணாடி ‘ரொம்ப புதுசு’

1. மனோஜ் சொல்கிறார்:

   9:44 பிப இல் ஓகஸ்ட் 21, 2010

   ஒரு தாத்தாவின் ஆசையை நிறைவேற்ற அவன் எடுக்கும் சிரத்தைகள் நம்மை கண் கலங்க வைக்கின்றன…
   மேலும்,. அந்த தாதா கதா பாத்திரம் இறந்திருப்பாரோ என்ற ஒரு பதட்டம் எனக்குள்ளும் இருந்தது…
   உயிரோட்டமான கதை ..,,தோழரே! …மிக அருமை !!!!

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     9:53 பிப இல் ஓகஸ்ட் 21, 2010

     ஆம். இது தான் என் எண்ணமாகவும் இருந்தது மனோஜ். கதையில் யாரையுமே தவறாக காட்டக் கூடாது என்று எண்ணினேன். சின்ன வார்த்தைகளில் தான் உடை பட்டு விடுகிறது வாழ்க்கை. அதை கடக்கும் ஒரு உத்தியை கையாள நினைத்தேன்.

     வாழ்வின் இடர்பாடுகளை தாண்டியும்; வாழும் தன்மையினால் கிடைக்கும் வசந்தத்தை காட்டுவதே இக்கதையின் முழு நோக்கமாக இருந்தது. அதிலும் தாத்தாவை கொள்ளக் கூடாது என்பதிலும், நல்ல எண்ணம் நல்ல செயலாக்கத்தின் முன்னோடி என்பதை அழுத்தமாக பதிவு செய்வதையுமே கருத்தில் கொண்டிருந்தேன்.

     அந்த தாத்தாவின் ஆசை, அதாவது ‘ஒரு குடும்பத்தில் ஒருவரின் ஆசை, முழு அன்பின் காரணமாக, மொத்த குடும்பத்தின் ஆசையாக உருக்கொள்வதில் தான், குடும்பத்தின் மேன்மையை ‘உயிர்கொள்ள ‘பறைசாற்ற செய்கிறது ‘வாழ்க்கை!

     தங்களின் ஆழமான வாசிப்பிற்கும், நேர்த்தியான புரிதலுக்கும், விமர்சித்த அன்பிற்கும் மிக்க நன்றிகள் மனோஜ்!

     LikeLike

     மறுமொழி
2. மனோஜ் சொல்கிறார்:

   10:07 பிப இல் ஓகஸ்ட் 21, 2010

   அழகிய வாழ்வை அனுபவிக்க சில வலிகள் நம் பெற தான் வேண்டும்….ஆனால் அவை அனைத்திற்கும் அர்த்தம் உண்டு என்பதை அழகாக கூறுகிறீர்கள்…
   அழகிய தமிழும், அருமையான உங்கள் கதையுமே,. என்னை ஆழமாக படிக்க வைக்கிறது….மிக்க நன்றி தோழரே!!

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     10:09 பிப இல் ஓகஸ்ட் 21, 2010

     அது நிகழ்கிறதெனில்;பெருமிதம் கொள்வதை காட்டிலும் அவன் செயலென சொல்லி விலகிக் கொள்ளவும், உங்கள் அன்பினை ஏற்றவனாகவுமே இருக்கிறேன் மனோஜ்! மிக்க நன்றிகளும் வாழ்த்துக்களும்!!

     LikeLike

     மறுமொழி
3. verumpaye சொல்கிறார்:

   9:07 முப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

   கதையை படித்து முடிக்கும் பொழுது என் கண்களில், ஓரத்தில் சிறியதாய் ஒரு துளி கண்ணீர்… சொட்டியது!

   சில சமயம் குழந்தைகளை பார்க்கலாம்.. பெரிய மனிதர்களின் மகிழ்ச்சியினூடேயும்…!

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     10:50 முப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

     உங்களை என்னால் ‘வெறும்பய’ என்று என்னவோ அலல்து எழுதிக் குறிப்பிடவோ இயலவில்லை. ஒரு வீட்டின் அக்கறைக்குரியவன் அந்த சமுகத்தின் அக்கறைக்குரியவனாகிறான்.

     தனியாக எனக்கு மின்னஞ்சல் செய்தவர்கள் கூட கடைசி இடத்தில் கண்கள் கலங்கியது என்றார்கள். அதுவே அவர்கள் அவர்களுடைய உறவுகளின் மீதும் குடும்பத்தின் மீதும் கொண்டுள்ள அக்கறைக்கான, தனது நன்னடத்தைக்கான சாட்சியுமாகும்.

     அதிலும் பெரியவர்கள், உண்மையிலேயே ஒரு கட்டத்தில் குழந்தையின் மனப்போக்கும் உடல்ரீதியான தன்மையுமே பெற்று விடுகிறார்கள். அவர்கள் நம்மை எப்படி பார்த்தார்கள் என்பதை விட நாம் அவர்களை உயர்வாகப் பார்ப்பது பேரும் கடனாக உள்ளது.

     திருவள்ளுவர் இல்லறம் பற்றி சொல்கையில், ஒருவன் ‘அறநெறியுடன் வாழ்வதை பற்றி சொல்கையில் ‘அவன் முதலில் காக்கவேண்டியதும் காக்க வேண்டிய கடமையாகவும் ”பெற்றோரையே” சொல்கிறார். இரண்டாவதாய் மனைவியும் கணவனும், மூன்றாவதாய் குழந்தைகளும், தவிர வயதில் முதிர்ந்தோர், மெய்ஞானம் அறிந்தோர், துறவு பெற்றோர், நடு தெய்வங்கள் போன்றவைகளை காப்பதும் ஒரு அறநெறியாளனின் கடமை என்கிறார்.

     ஆனால், அவைகளை எல்லாம் கடந்து தன் நலம் மட்டுமே சிந்திப்பதன் காரணம் இன்று பெற்றோரை கூட கவனியாமல் பெருகி நிற்கின்றன பல முதியோ இல்லங்கள். அவைகளை மூடுவதற்கான வழியாக திருவள்ளுவர் சொல்கிறார் ‘உலகின் எம்மூலையில் இருந்தாலும் பெற்றோரை ஒன்று தம்மோடு வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமாம், அல்லது உரித்த காலத்தில் நாமேனும் வாழ்விடத்தை அவர்களோடு அமைத்துக் கொள்ளுமாறு பெற்றோரோடு சென்று விட வேண்டுமாம்.

     குறைந்த பட்சம் ‘நாம் வெளியூரில் வாழும் பட்சத்தில் நம் உறவுகளாலாவது அவர்களை கவனித்துக் கொள்ள இயலுமெனில் அந்தளவிற்கு அக்கறையினை ஒவ்வொரு பிள்ளைகளும் தன் பெற்றோர் முதியோரின் மீது கொள்வோமெனில் விரைந்தே மூடி விடலாம் அவசியமற்றளவில் பெருகியுள்ள நம் அனைத்து ”முதியோர் இல்லங்களையும்.

     மிக்க நன்றி நண்பரே. வெறும் ஒரேயொரு நன்றி என்று சொல்லிவிட்டுப் போகலாம் தான், ஆனால் எழுதுவதின் நோக்கம் ‘வெறும் வாழ்த்துக்களை பெற்று நன்றிகளைகொடுப்பதற்கல்ல, நல்ல சிந்தனைகளை குறைந்தளவிலாவது பகிர்வதற்கும் என்றெண்ணுகிறேன்.

     நிறைய எழுதி எல்லோரின் நிறைய நேரத்தை எடுத்துக் கொள்வதற்கு எல்லோருமே மன்னிப்பீர்களாக!

     LikeLike

     மறுமொழி
4. Natarajan Mariappan சொல்கிறார்:

   9:27 முப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

   வித்யா! ஒரு மூக்குக்கண்ணாடி வழியே பாசத்தின் பேரழகை காட்டி விட்டீர்கள்!

   வேறுவித முடிவை எதிர்பார்த்தே பதறிப்போய் படித்தேன்! சுப முடிவுக்கு நன்றி !

   பொருள் அருமை! //மனிதனை வென்றுவிடுவதில்லை தான், மனிதன் பொருட்களால் தன்னையே வென்றுக் கொள்கிறான்…//

   பிறத்தியார் சந்தோசமே பெரிய சந்தோஷம்!

   தொடரட்டும் உங்கள் தோரணை! வாழ்த்துக்கள்!

   M. நடராஜன்

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     9:58 முப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

     மிக்க நன்றி நடராசன். குடும்பத்தில் எத்தனையோ வறுமைகள் ஏற்றத் தாழ்வுகள் வருகிறது என்றாலும் நம் தேவைகளும் நிறைவு செய்ய வேண்டியனவாக வந்து கணக்கவே செய்கிறது.

     அந்நேரங்களில் உறவுகளின் பலத்தாலும் அன்பாலும் அவைகளை வென்று எடுக்கிறோம். உறவுகளின் பலம் …என்பது கொடுப்பது மட்டுமல்ல, அன்பினால் நம்மை பெறச் செய்வதும்.

     திருவள்ளுவர் கூட குடும்பம் பற்றி சொல்லும் போது ‘அன்பிருந்தால் அங்கு பண்பு தானே வரும்’ என்று தானே சொல்கிறார். எனவே அன்பை பெருக்குவோம் பண்புடன் வாழ்வோம் என்பதற்கான நோக்கத்தை வலியுறுத்த பயன் பட்டது தான் எனக்கு புதிதாக அணிய பணிக்கப் பட்ட என் ”மூக்குக் கண்ணாடியும், அதை வாங்கிய உடனே ‘முகில்’ உடைத்துவிட, இரண்டாவதை நான் உடனே வாங்க பட்ட சிறு பாடுகளும்!

     LikeLike

     மறுமொழி
5. மோகன்ஜி சொல்கிறார்:

   9:37 முப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

   வாழ்க்கையின் சுவாரஸ்யமே சின்ன சின்ன ஆசைகளிலும் நிராசைகளிலும் தானே இருக்கிறது! நல்ல பதிவு வித்யாசாகர். வாழ்த்துக்கள்

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     10:09 முப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

     ஆம் மோகன்ஜி. மூக்குக் கண்ணாடியென்ன ஒரு முழம் பூ வாங்கித் தந்த சந்தோசமும் வாங்கி வராத துக்கம் தலைவிரித்தாடிய நிகழ்வுகளும் இருக்கத் தானே செய்கிறது. இங்கே வாங்கிக் கொடுத்தோம் என்பதல்ல சந்தோஷம், வாங்கிக் கொடுக்குமளவு அக்கறை கொள்கிறோம் என்பதே நிறைந்து போகிறது, இல்லையா.

     குடும்பத்தை பொறுத்த வரை அலட்சியப் படுத்துதல் அல்லது நிராகரித்தல் இலகுவாக விரிசலையும், அக்கறை கொள்ளுதல் அல்லது அன்பு செய்தல் வாழ்விற்கான உன்னதத்தை மிகையாய் கொடுக்கவும் தான் செய்கிறது. அதற்கு உதாரணமே ‘அந்த தாத்தா, பேரன் வாங்கித் தந்த கண்ணாடியை தாண்டியும் //அதலாம் இல்லை தத்தா ‘உன்னை விடவா விலை!!! நீ சிரிச்சியே அந்த சிரிப்புக்கு கோடி கோடியா வாங்கி தரலாம் தாத்தா// என்றதும் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்ட அந்த ‘ஆத்மார்த்தமான அன்பு’.

     LikeLike

     மறுமொழி
6. thamilarasijesuthas சொல்கிறார்:

   12:14 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

   நண்பா ரொம்ப அருமையா இக்கதையை எழுதி இருந்தீங்க…………

   படிப்போரை ஒருகணம் திகில் அடையவும் செய்துவிட்டீர்கள் ……..

   சின்ன சின்ன ஆசைகள் தான் எமது பெரிய பெரிய கனவுகளை நிறைவேற்றுகின்றது என்பதை
   ஒரு சிறிய மூக்குகண்ணாடி மூலம் வெளிப்படுதியிருந்தீங்க.

   வாழ்த்துக்கள்.. நண்பா வாழ்த்துக்கள் …………………………………………

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     3:09 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

     மிக்க நன்றி தமிழ். ஒரு பெரிய லட்சியத்தை அடைய கூட, முதலில் சின்ன சின்ன லட்சியத்தை வெல்ல வேண்டும் என்பார்கள். அதுபோல் தானே ‘வாழ்வென்னும் பெரிய லட்சியத்தை முழுதாக வாழ ‘உறவுகளுக்குள் அவசியப் படும் அன்பு செய்தல், புரிந்து புரியவும் நடத்தல், சகித்துக் கொள்ளுதல், உதவியாய் இருத்தல், விட்டுக் கொடுத்தல், எதிர்ப்பார்ப்பினை குறைத்துக் கொள்ளுதல், எதையும் கொடுக்கத் துணியும் பெருந்தன்மையை வளர்த்துக் கொள்ளுதல், தனக்கெனும் சுயநலம் அறுத்து நமக்கென்பதில் வலிமை கொள்ளுதல், தானெனும் கர்வம் ஒழித்து யாரெனினும் மதித்தல், அக்கறை கொள்ளுதல், பாராட்டல், மன்னித்தல் என பல சிறிய சிறிய குணத்திலும் இடத்திலும் வென்று நிற்கும் மானுடப் பண்பில் தான் மனிதன் தன்னை மனிதனாக அடையாள படுத்திக் கொள்கிறான் தமிழ்.

     இதற்கிடையே சின்ன சின்னதாய் எழும் ஆசைகள் தான் நாளைய வரலாறையே திருப்பிப் போடும் பெரிய கனவின் காரணிகளாகவும் வளர்ந்து விடுகின்றன. உறவுகளுக்குள் ஏற்படும் பரஸ்பர அன்பு, ஒருமித்த மரியாதையின் நிமித்தம் நாளைய சமுதாய புரட்சியே கூட ஒரு வீட்டிலிருந்து ஒரு மனிதரிலிருந்தும் பிறக்கப் படலாம்!

     LikeLike

     மறுமொழி
7. செல்லம்மா வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

   2:10 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

   கதை அருமை. ரொம்ப நல்லாயிருக்கு..

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     2:54 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

     மிக்க நன்றிடா.. செல்லம்மா.., வாழ்வின் இன்பம் எதுவென்று, ‘வாழ்கையில் ‘உறவுகளுக்கென வாழ்க்கையில் அன்பினால் அறிய படுகிறதென்பதற்கு, உன் இந்த வெளிப்பாடும், நம் போல் வாழ்பவரின் அன்பும் உதாரணமாகட்டும்!

     LikeLike

     மறுமொழி
8. Hari Haran சொல்கிறார்:

   5:07 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

   ‎வித்யா..

   –>நிறைய தாத்தாக்கள் இருக்காங்க இந்த மாதிரி.

   –>தாத்தா, இந்த உறவு என்றைக்குமே அற்புதமானதுதான்

   –>நான் பள்ளிக்கூடம் சென்று வீட்டுக்கு வர ஆன தாமதங்களின் நொடி கூட அவருக்கு பேச ஒன்னா துடிதுடிப்பில், கைஊனியுடன், தள்ளாடும் கால்களுடன், வழிமேல் விழியோடு, இரைப்பையை அதிர்ச்சிப்படுத்தி, என் வருகைக்காய் அவர் வாங்கிய மூச்சு –

   –>என் மூச்சு அடங்கும் வரையில் என் உள்ளத்திலும்.. உணர்விலும்.. உயிரிலும் ………………

   ….வார்த்தைகளின் பஞ்சத்தால் இத்துடன் ………….. முடிக்கிறேன்..

   ஹரிஹரன்

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     5:12 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

     உங்களுக்கு மிக நல்ல என்பதை விட; தாய்மை நிறைந்த தாத்தா கிடைத்திருக்கிறார் போல் ஹரிஹரன்.

     உறவுகள் அனைவருமே ‘மலர்களை போல் உணரத் தக்க, வியக்கத்தக்க, விரும்பத் தக்க தனக்கான ஒவ்வொரு மனத்தை உள்ளுக்குள் வைத்துக் கொண்டு தான் உடன் வாழ்கிறார்கள். மனதை விசாலப் படுத்தி வைத்துக் கொள்கையில் உயர்வுகளும் புரிந்துவிடுகிறது.

     தாத்தாக்கள் பாட்டிகள் வெகு குறைந்த காலத்திற்காய்; நமக்குக் கிடைக்கப் பட்ட வரன்களின்றி வேறில்லை!

     அந்த தாத்தா உங்கள் மேல் காட்டிய அன்பும் அக்கறையும், அதை மறவாத தங்களின் மனதும்; உங்களை மேன்மை படுத்தும் ஹரிஹரன்!

     LikeLike

     மறுமொழி
9. priya சொல்கிறார்:

   5:42 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

   மிக நல்ல கதை..

   LikeLike

   மறுமொழி
   • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

     9:09 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

     மிக்க நன்றி பிரியா.. உறவுகளின் வாசனையில் நிறையும் வாழ்க்கை வாழ இந்த தாத்தாவும் நமக்கு தன் பொக்கை வாய் சிரிப்பினால் நினைவுறுத்தி போகிறாரில்லையா..? அந்த தாத்தாக்களின் சிரிப்பு, நம் பெற்றோர்கள் நமக்குப் ‘கையில் பறித்து கொடுத்துவிட்ட மலரினை போல் தான். வாடுவதற்கு முன்னரே.. தெய்வீகப் படுத்திவிடுவோம்!

     LikeLike

     மறுமொழி
10. பாலு சொல்கிறார்:

    9:33 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

    வணக்கம் வித்யாசாகர் அவர்களே..!

    “தாத்தா” ..எனக்கும் இப்படி இரண்டு தாத்தாக்கள் இருந்தார்கள்..!

    இக் கதையை படித்து முடித்ததும் அவர்களின் நினைவுகள் ….!

    பிரியமானவர்களிடம் ..அவர்களுக்கு பிரியமானதை வாங்கிக் கொடுக்கும் போது ..சம்பத்தப் பட்ட அந்த இருவருக்கும் ஏற்படும் சந்தோசம் அளவிட முடியாததுதான் !

    கதையை பாதியில் படித்து வரும்போதே .. தாத்தா இறப்பதற்குள் கண்ணாடி வாங்கிக் கொடுத்து விட வேண்டும் என வேண்டி கொண்டேன்.. கதையை சுபமாக முடித்ததற்கு…நன்றி!… வாழ்த்துக்கள்..!

    LikeLike

    மறுமொழி
    • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

      9:52 பிப இல் ஓகஸ்ட் 22, 2010

      //கதையை பாதியில் படித்து வரும்போதே .. தாத்தா இறப்பதற்குள் கண்ணாடி வாங்கிக் கொடுத்து விட வேண்டும் என வேண்டி கொண்டேன்..//

      இதுதான் பாசம்றது இல்லையா பாலு சகோதரர். மனசு யாரையோ படிக்கும் போது கூட தனக்கு வந்த மாதிரி துடிக்கிது பாருங்க இது தான் மனுஷன்ல. உண்மையிலேயே எனக்கு கூட பிற உயிர்களின் இழப்போ துன்புறுத்தலோ கூட சகித்துக் கொள்ள முடியாது.

      ஆரம்பத்திலிருந்தே என் நோக்கம் ‘தாத்தாவை எப்படின்னா கொள்ளாம, அவர் ஆசையை நிறைவேத்தனும்றதுல தான் உறுதியா இருந்தது. என் நிறைய கதைகள் சொகமானதை பற்றியே பேசியதுண்டு. சில கதைகளில் உண்மையை காண்பிக்கும் பொருட்டு ‘சில குழந்தைகளின் இறப்பை கூட பேசியதுண்டு. ஆனால், இங்கே அருணாச்சலத்தின் மனசு போல ‘தாத்தா’ கொள்ளப் படவில்லை போல்!

      LikeLike

      மறுமொழி
11. Manju Bashini சொல்கிறார்:

    1:16 பிப இல் ஓகஸ்ட் 25, 2010

    புதிய கதையின் பதிவு பார்த்தப்ப வித்யாசாகரிடமிருந்து இன்னுமொரு படைப்பா உடனே அதை வாசிக்க வேண்டும் என்று தான் தோன்றியது… என்னிக்குமே உங்களின் படைப்புகளில் கருத்து மட்டுமல்லாது நம்மை அதில் மூழ்கடிக்கும் ஒரு வசியம் இருப்பதையும் நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். அது கதையானாலும் சரி கவிதையானாலும் சரி கட்டுரையானாலும் சரி… என்னவோ ஒரு மெசெஜ் கண்டிப்பா சொல்வது நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

    குட்டி கரு…. என்றாலும் அதில் உள்ளடக்கியுள்ள மெசெஜ்…. ஆழ்ந்த கருத்துக்கள்…..தான். வயோதிகம் எல்லாருக்கும் வருவது ஒன்று என்றாலும்…, வயோதிகம் எல்லாவற்றையும் சீர்தூக்கி நிலைநிறுத்தி பார்க்கும் என்றாலும்.., தன்னை எல்லாரும் கவனிக்கனும் என்று குழந்தைகள் அட்ராக்ட் செய்யுமே அப்படியான செயல்களையும் வயோதிகம் கடந்தவரிடம் பார்த்திருக்கேன்… அதை இக்கதையிலும் பார்த்தேன். சுருக்கமா சொல்லனும்னா சோ ஸ்வீட்….னு சொல்லலாம் வித்யா..

    வயசானவங்க பாட்டி தாத்தா யாரானாலும் அவங்க கிட்ட சிரிப்பை அவங்களுடைய பிடிவாதத்தை, வேண்டியதை பெற்றதுமே அந்த சந்தோஷத்தை பிரதிபலிக்கும் அவர்களின் பொக்கைவாய் சிரிப்பை, சின்ன ஒரு வருத்தம் என்றாலும் அதை பெரியதாக்கி வலியை பகிர்ந்திட ஆதரவான தோள் தேடும் குழந்தை மனதை இப்படி நிறைய நிறைய நிறைய…… எல்லாமே இந்த கதை படிக்கும்போது நேர்ல பார்ப்பது போல் உணர்ந்தேன்.

    உண்மைய சொல்லுங்க வித்யா இக்கதையில கதாபாத்திரங்களையா வளைய விட்டிருக்கீங்க?? இல்லப்பா….. உண்மையாவே தாத்தாவின் மன வருத்தமூம் அங்கலாய்ப்பும் தான் அப்பட்டமா தெரியுது. ஆனால் உள்ளூர குட்டி நம்பிக்கை எப்படியும் நம் பேரன் கண்ணாடி வாங்கி கொடுத்துருவான் என்று இல்லையா, அதுபோலவே பேரனின் அவஸ்தை, குழந்தை ஸ்கூல் ஃபீஸ், எலக்ட்ரிக் காரன் ஃப்யூஸ் புடுங்கிருவான் என்ற பதட்டம்……… இதெல்லாம் அத்தியாவசிய செலவுகள்….. எனும் மனப போக்கு என எல்லாவற்றிலுமாய் மொத்தத்தில் மனம் நிறைந்து காண்கிறேன். ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தின் மூலமும் மனதில் இருக்கும் அன்பை இப்படி வெளிப்படுத்தியதை ஆச்சர்யமுடன் பார்க்கிறேன்.

    இன்றைய காலக்கட்டத்தில் அவசர யுகத்தில் பெற்ற தாய் தந்தையரை கவனிக்கமுடியாமல் முதியோர் இல்லத்தில் தள்ளிவிடுவதும் பிள்ளைகளை பார்த்துக்க முடியாததால் க்ரஷ்ல விடுவதும் சகஜமாகிவிட்ட நிலையில் முழு அன்பை தேக்கிவைத்து, பணம் பற்றாக்குறையினால் சிரமப்பட்டாலும், தன் சந்தோஷங்களை கூட ஒதுக்கி வைத்து ‘கல்யாண நாளுக்கு பட்டுப்புடவை எடுக்கனும்னு என்ன கட்டாயம் கோவிலுக்கு போய் இருவரும் ஒன்றாய் இனிப்புண்டு மகிழ்வதில் சரியாகிவிடும் என்று சொல்லும் மனைவியும், பிள்ளைக்கு காய்ச்சல் என்றதும் பதறி ஐயோ இம்மாதமும் தாத்தாவுக்கு கண்ணாடி வாங்க இயலாமல் போகிறதே என்று பேரன் தவிக்கும் தவிப்புமாய் அவர்களோடு சேர்ந்து எங்களையும் துடிக்கவைத்தது உங்கள் வரிகள்……

    சஸ்பென்ஸா கொண்டுவந்து ஐயோ ஐயோ அப்படி ஆகிவிடக்கூடாதே என்று பயத்துடனே தான் படித்துக்கொண்டுவந்தேன்… பேரன், மனைவி மனதில் இருக்கும் பயம் எங்கள் மனதுக்கும் இடம்மாற்றியது உங்கள் கதைக்கு கிடைத்த வெற்றி வித்யா…..

    நல்ல வித்து
    நாளைய நல்ல பிள்ளையாக வளர்கிறது
    நல்ல பிள்ளை பின்னொரு நாளில்
    நல்ல சந்ததியாக தொடர்கிறது….

    பொருள் மனிதனை வெல்ல இடம் கொடுக்கவில்லை…. மனித மனங்களின் தேங்கும் அன்பு எதிர்ப்பார்ப்புகளை வெற்றியாக்கி தாத்தாவின் மனதுக்கு ஆறுதலை மட்டுமா கொடுத்தது…? ‘என்னவோ எங்க தாத்தாவுக்கு நானே கண்ணாடி வாங்கி கொடுத்த அளவு’ சந்தோஷம் நிறைந்தது என்று சொன்னால் அது மிகை அல்ல வித்யா…

    கண்ணாடி வாங்கி கொடுத்ததோடு முடியலை…., அதை அணியும்போது தாத்தாவின் மன உணர்வுகள் எப்படி எல்லாம் விகசிக்கும்னு ஒவ்வொரு வரியிலும் கண்டேன். தாத்தாவின் சந்தோஷம் காணும் பேரனுக்கும், பேரனின் மனைவிக்கும் இத்தனை ஆனந்தம் பொங்குகிறது என்றால், அன்பை வாங்குவதை விட ‘கொடுப்பதில் இருக்கும் இன்பத்தை இங்கே கதையில் சொல்லி இருக்கும் விதம் அத்தனை அற்புதம்……

    நடுத்தர குடும்பத்தில் பணம் வேண்டுமானாலும் பற்றாக்குறையாக இருக்கலாம்…. ஆனால் அன்பு???? அடேங்கப்பா எத்தனை அன்பு… எத்தனை அன்பு……. ஹாட்ஸ் ஆஃப் வித்யா…….

    LikeLike

    மறுமொழி
    • வித்யாசாகர் சொல்கிறார்:

      2:08 பிப இல் ஓகஸ்ட் 25, 2010

      என் கதைகளுக்கு பொதுவாக படைப்புகளுக்கு இவ்வளவு அழகாக விரிவாக விளக்கம் தரும் மஞ்சுவின் அன்பிற்கே இக்கதையை சமர்ப்பிக்கணும். //ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தின் மூலமும் மனதில் இருக்கும் அன்பை இப்படி வெளிப்படுத்தியதை ஆச்சர்யமுடன் பார்க்கிறேன். // உணமையில் சொன்னால் என் கதையின் நோக்கமே இது தான் மஞ்சு. அதற்கு தேவை பட்டது தான் நான் புதியதாய் அணிந்த மூக்குக் கண்ணாடியும் என் தொண்ணூறு வயதை தாண்டிய ஒரு தாத்தாவும்…

      மிக்க நன்றி மஞ்சு…எப்பொழுதுமே..!!

      LikeLike

      மறுமொழி